Allan Griff, adviserend chemisch ingenieur, columnist voor PlasticsToday en zelfverklaard realist, kwam een artikel tegen in MIT News vol wetenschappelijke onwaarheden. Hij deelt zijn gedachten.
MIT News stuurde me een rapport over onderzoek met zeolieten, poreuze mineralen die worden gebruikt om propaan te maken uit schroot (gerecyclede) polyolefinen met een kobaltkatalysator. Ik was verrast door hoe wetenschappelijk verkeerd en misleidend het artikel was, vooral gezien de oorsprong ervan bij MIT.
Poreuze zeolieten zijn algemeen bekend. Als onderzoekers hun poriegrootte kunnen gebruiken om 3-koolstofmoleculen (propaan) te produceren, is dat nieuwswaardig. Maar het roept de vraag op hoeveel 1-koolstof (methaan) en 2-koolstof (ethaan) er doorheen komen en wat je ermee doet.
Het artikel impliceert ook dat recycleerbare polyolefinen nutteloze vervuilende stoffen zijn, wat verkeerd is omdat ze niet giftig zijn in hun normale vaste vorm – zeer sterke CC-bindingen, lange ketens, lage reactiviteit. Ik zou me meer zorgen maken over de toxiciteit van kobalt dan over de plastics.
De toxiciteit van vaste kunststoffen is een populair beeld dat gebaseerd is op de menselijke behoefte om de wetenschap te weerstaan, zodat we in het onmogelijke kunnen geloven, dat teruggaat tot het comfort van de kindertijd, waarin niets verklaard kan worden.
Het artikel combineert PET en PE en bevat een tekening (hierboven) van een frisdrankfles, die is gemaakt van PET, chemisch heel anders dan polyolefinen en al waardevol gerecycled. Niet irrelevant, want het spreekt mensen aan die veel plastic flessen zien en denken dat al het plastic schadelijk is.
De tekening is ook misleidend omdat deze de toevoer van een geringd (aromatisch) plastic laat zien en het maken van propyleen, en niet van propaan. Propeen is mogelijk meer waard dan propaan en heeft geen toegevoegde waterstofatomen nodig. Op de tekening is ook de productie van methaan te zien, wat vooral in de lucht niet gewenst is.
Het artikel stelt dat de economische aspecten van het maken en verkopen van propaan veelbelovend zijn, maar de auteurs geven geen investerings-, exploitatie- of verkoop-/prijsgegevens. En er staat niets over de energiebehoeften in kilowattuur, wat het proces voor veel milieubewuste mensen misschien minder aantrekkelijk maakt. Je moet veel van die sterke CC-bindingen verbreken om de polymeerketen te verbreken, een fundamentele fout in veel geavanceerde/chemische recycling, afgezien van wat pyrolyse.
Ten slotte, of eigenlijk als eerste, roept het artikel het populaire beeld van plastics bij mensen (en vissen) op, waarbij de onmogelijkheid van vertering of circulatie wordt genegeerd. De deeltjes zijn veel te groot om door de darmwand te dringen en vervolgens door een netwerk van haarvaten te circuleren. En hoeveel doet er toe, zoals ik vaak zeg. Weggegooide visnetten kunnen schadelijk zijn voor waterdieren, maar dat geldt ook voor het vangen en opeten van vis.
Toch willen veel mensen nog steeds geloven dat microplastics in ons zitten ter ondersteuning van hun behoefte om zich tegen de wetenschap te verzetten, wat hen de troost van wonderen ontneemt. Ze bestempelen plastic snel als giftig omdat het:
●onnatuurlijk (maar aardbevingen en virussen zijn natuurlijk);
●een chemische stof (maar alles is gemaakt van chemicaliën, inclusief water, lucht en wij);
●veranderlijk (maar dat geldt ook voor het weer en ons lichaam);
●synthetisch (maar dat geldt ook voor veel medicijnen en voedingsmiddelen);
●zakelijk (maar bedrijven zijn creatief en houden de prijzen laag als ze op verantwoorde wijze worden gereguleerd).
Waar we echt bang voor zijn, is onszelf: humanipulatie.
Het zijn niet alleen de onwetenschappelijke massa's die zo denken. Onze eigen industrie investeert in pogingen om de ‘plasticvervuiling’ een halt toe te roepen, net als de politici die terecht zien dat een dergelijk mythebegrip doet wat de kiezers willen.
Afval is een ander probleem dan vervuiling, en onze plasticindustrie kan en moet haar verliezen beperken. Maar laten we niet vergeten dat kunststoffen ander afval (voedsel, energie, water) helpen verminderen en de groei en infectie van ziekteverwekkers helpen voorkomen, maar deze niet veroorzaken.
Kunststoffen zijn relatief onschadelijk, maar mensen willen dat ze slecht zijn? Ja, en nu begrijp je misschien waarom.
Posttijd: 09-dec-2022